uit: bespreking (1998) van een aantal boeken over Lorca
Het is vandaag op de kop af honderd jaar geleden dat de Spaanse dichter en toneelschrijver Federico García Lorca geboren werd. Achtendertig jaar later, waarschijnlijk op 19 augustus 1936, een maand na het uitbreken van de burgeroorlog, stierf hij voor een francistisch vuurpeleton. Hij was toen al de beroemdste Spaanse dichter van deze eeuw en misschien zelfs van de hele Spaanse literatuurgeschiedenis.
Dat de militaire opstandelingen met zijn executie een enorme blunder begingen, moeten zij al snel hebben beseft. Lorca's dood werd het symbool van hun barbaarsheid en verleende de toch al bijna mythische dichter een nog grotere allure. Lorca was een alleskunner: een briljant causeur, een begaafd musicus, een tekenaar van formaat en op het eind van zijn leven ook een bezield politiek militant. Maar voor alles was hij de dichter van zijn geboortestreek Andalusië, waarvan hij de diepe melancholie bezong zonder in folklorisme te vervallen, en de grote vernieuwer van het Spaanse toneel, dat nog zuchtte onder de erfenis van hoogdravende romantiek en burgerlijk realisme.
bron nrc-boeken
.jpg)
